آدم وقتی در بطن روزهای نشیب زندگی اش هست، باور ندارد که گذر زمان چقدر معجزه میکند. باور ندارد که شب تیره اش صبح شود و بتواند از آن زنده گذار کند.مطمئن است که تا همیشه قلبش وامدار یک زخم عمیق می ماند و هیچ گاه نمیتواند از این حال بد به حال خوب دیگری بازگردد. اما وقتی رد شد، وقتی به جبر ، تسلیم ِ گذشت ِ زمان شد و صدای دندانهایش روی جگرش را حس کرد و گسی ِ خون تا مدتها تنها طعمی بود که میشناخت، وقتی گذاشت زمان، کند اما سریع بگذرد و حرفی نزد،کاری نکرد، آتش بدون دود بود و مثل ذغال گداخته در زمستان سیاه فقط برای خودش جلز و ولز کرد، وقتی همه را به حساب بزرگ شدن ظرفش گذاشت ، یک روزی به خودش می آید و میبیند همین زمان، همین زمان که آه و نفرین نثارش کرده بود، چقدر معجزه کرده و چقدر قلبش را التیام داده. دیگر نگاه کردن به ماه کامل قلبش را به تپش نمی اندازد و اندوهگینش نمیکند. دیگر میتواند به زخمش خوب نگاه کند و روی آن دست بکشد. نوازشش کند و مطئن باشد که به زودی جای آن هم از بین میرود.فقط زمان میخواهد. زمان. و چقدر این انسان عجول است برای همه چیز. چقدر از ابتدایش هم گذر زمان را باور نداشته که در وصفش فرمود : خلق الانسان عجولا"